عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید به نقل از رسا، حجت الاسلام محمد روحی، استاد حوزه و دانشگاه، روز گذشته در همایش طریق سعادت که با هدف نکوداشت مرحوم آیت الله سعادت‌پرور در تالار وحدت دانشگاه تبریز برگزار شد، اظهار داشت: آیت الله سعادت‌پرور استادی خداگرا، اخلاقی و متواضع برای شاگردانش بود.
وی با بیان این که شخصیت علامه طباطبایی در وجود مرحوم آیت الله سعادت‌پرور تجلی یافته بود، گفت: آن مرحوم هیچ شأنی برای خود قائل نبود، هر گاه سخن صحیح حتی از طلبه ای می شنید، قبول می کرد و حتی گاه به اشتباه خود معترف می شد، هر هدیه ای که دریافت می کرد، به شاگردان خود اهدا می کرد، اصلا اجازه نمی داد کسی لفظ آیت الله که هیچ حجت الاسلام به وی خطاب شود.
حجت الاسلام روحی با بیان اینکه آیت الله سعادت‌پرور عمر خود را صرف تربیت شاگردانی مهذب و اخلاق‌گرا کرده بود، ادامه داد: ایشان معتقد بود که تربیت عرفانی یعنی سوختن خود برای رسیدن به سرچشمه خورشید، به این معنی که اگر انسان خود را فانی راه حق کرد، از خود بی‌خود می شود، این بود که برای آن مرحوم هیچگاه مال دنیا و مناصب دنیوی برایش اهمیتی نداشت.
شاگرد مرحوم آیت الله سعادت‌پرور با تشریح برخی سیره و روش زندگی آن مرحوم افزود: آن عالم وارسته تا آخرین لحظات عمر با برکت خود، به امور علمی مشغول بود، تا جایی که آن اواخر دیگر چشمانش قادر به مطالعه نبود و به ذره‌بین به مطالعه می پرداخت.
وی با بیان اینکه آن مرحوم همواره برای مرگ آماده بود، تصریح کرد: هیچگاه دنبال مریدبازی نبود و همواره احترام خاصی به علامه طباطبایی قائل بود، به عبارت دیگر تمام شئون زندگی خود را شبیه آن عارف و عالم وارسته کرد و همواره تلاش داشت که مانند علامه نظریات بکر را به صورت کاملا ساده بیان کند.
حجت الاسلام روحی با اشاره به اینکه مرحوم سعادت پرور حساسیت خاصی بر تربیت شاگردان داشت و تلاش کرد شاگردانی متواضع، دنیاگریز و در عین عارف و مجتهد تصریح کرد: مرحوم سعادت پرور تاکید می کرد که مجتهد شوید اما ادعای آیت اللهی نداشته باشید.
وی در بخش دیگری از سخنان خود با بیان این که مرحوم آیت الله پهلوانی حامی انقلاب اسلامی، امام راحل و رهبر معظم انقلاب بود، افزود: ایشان یک انقلابی تمام معنا بود، به طوری که تمامی اخبار نظام را رصد می کرد و ارادت عجیبی نسبت به حضرت آیت الله خامنه ای، رهبر معظم انقلاب اسلامی داشتند.
شاگرد مرحوم سعادت‌پرور با اشاره به این که آن عالم وارسته از هر جهت نسبت به تربیت شاگردان همت داشت، افزود: در مواردی شاگردان خود را به استاد دیگری حواله می کرد، یعنی این گونه نبود که مریدبازی کرده و شاگردان را از همه ابعاد به خود وابسته کند.
وی تواضع، جامع‌نگری، دنیاگریزی، اخلاق‌مداری، تهذیب نفس، مجاهدت علمی، توجه توحیدی به تمامی امور و تلاش شبانه روزی در جهت تربیت شاگردان را از دیگر ابعاد شخصیتی آن مرحوم برشمرد و گفت: آن مرحوم در تمامی شئون خداگرا بود و هیچ کار خود را به کسی واگذار نمی کرد، چنین شخصیتی الگویی ماندگار در حوزه های علمیه برای عموم رهپویان حق و حقیقت است.
