رایة الهدی

اگرچه همنشینی و دوستی با دیگر انسان ها برکات و آثار خاصی دارد اما هستند همنشینی هایی که نه تنها خیری ندارند بلکه آثار سوئی را نیز به دنبال دارند.
بنابر آموزه های اسلام دوست جایگاهی رفیع در زندگی انسان دارد از این رو درباره انتخاب آن و تداوم رابطه دوستی توصیه های فراوانی در این دین وجود دارد.
امام صادق (ع) می فرمایند: «منزلت دوست چندان والاست که حتی دوزخیان نیز پیش از خویشاوند، از او کمک می طلبند و او را صدا می زنند. خداوند از زبان دوزخیان می گوید: «ما را شفیعانی نیست و نه دوستی مهربان».
امیرمومنان علی (ع) فرموده اند: «دوست بهترین خویشاوندان و بهترین اندوخته ها است.»
همان حضرت (ع) می فرمایند: «هر که تو را به سرای جاویدان فرا خواند و در راه کار کردن برای رسیدن به آن سرا یاریت رساند ، همو دوستی دلسوز است.»
و نیز فرموده اند: «همنشینی با بدان، بدی می آورد، همچون باد که هر گاه بر بوی بد بگذرد، بوی بد با خود می آورد.»
پیامبر اکرم (ص) در توصیه به انتخاب همنشین و دوست می فرمایند: «در همنشینی آن کس که از دین و دنیای او بهره ای نبری، خیری برای تو نیست و هر که برای تو حقی قائل نبود، تو نیز برایش حقی قائل نباش که این ارزش شمرده نمی شود.»
امیرمومنان علی (ع) فرموده اند: «از مصاحبت با اهل گناهان بپرهیز؛ زیرا کسی که از کردار گروهی راضی باشد، همانند کسی است که در جمع آنها باشد.»
امام صادق (ع) می فرمایند: «زنهار از مصاحبت با احمق؛ زیرا هر چه به او نزدیکتر باشی، گزندش به تو نزدیکتر است.»
همچنین، امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «با احمق مصاحبت مکن؛ زیرا او کردار خود را در نظر تو می آراید و دوست دارد که تو نیز همانند او باشی.»

پی نوشت ها:
غررالحکم
بحارالانوار
میزان الحکمه