رایة الهدی

 چهارشنبه ۲۹ شهریورماه و در آستانه هفته دفاع مقدس، دیدار پیشکسوتان و فعالان دفاع مقدس و مقاومت با رهبر انقلاب برگزار شد. در این دیدار که صبح امروز در آستانه هفته دفاع مقدس برگزار شد، جمعی از طلایه‌داران، خانواده‌های شهدا، هنرمندان، نویسندگان و امدادگران و پیشکسوتان و فعالان دفاع مقدس با حضور در حسینیه امام خمینی(ره) با حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر انقلاب اسلامی دیدار کردند.

مقام معظم رهبری در بخشی از این دیدار فرمودند: دفاع مقدس صبغه دینی داشت. وقتی صبغه دینی باشد موجب می‌شود که جوان با شوق شهادت حرکت کند. زندگی‌ها و شرح‌ حال‌های شهدا را بخوانید که شوق شهادت داشتند و آرزوی شهادت داشتند و این نتیجه صبغه دینی است. مادران و همسران راضی می‌شدند که جوانان برای خدا به جبهه بروند؛ مکرر مادران شهیدی از نزدیک زیارت کردم که یک فرزند یا دو فرزندشان شهید شده بود و می‌گفتند حتی اگر ۱۰ فرزند داشتیم به جبهه می‌فرستادیم تا شهید شوند. آن‌ها راست می‌گفتند. در این نمایشگاه اینجا، مادر ۹ شهید را به من نشان دادند، این شوخی است! مادر ۸ شهید قابل تصور است. من در کردستان خانواده‌ای را دیدم که از آن‌ها ۷ نفر به شهادت رسیده بود. این جز عامل دینی چه چیزی می‌تواند باشد.

رهبر انقلاب: مادرهایی بودند که مادر ۹ یا ۸ یا ۷ شهید بودند؛ این شوخی نیست، اتفاق افتاده است

حاجیه صفیه گلزاری همسر، خواهر و دختر شهیدان گلزاری به همراه جمعی از فرزندان و برادران و خواهران مجموع خانواده شهید و ایثارگری تشکیل می‌دهند که بدون هیچگونه منت و چشم‌داشتی با تقدیم ۹ شهید در جزیره هرمز زندگی می‌کنند. شهیده فاطمه نیک مادر خانواده آخرین شهیدی بود که جان خود را در فاجعه جنایات آل سعود در سال ۶۶ مکه از دست داد و قبل از وی شهیدان علی و محمد گلزاری در عملیات فتح المبین، شهیدان محمد شفیع مدنی و موسی درویشی در عملیات خیبر، عبدالله دریانورد و غلام گلزاری در عملیات والفجر ۸، حرّ درویشی در عملیات کربلای ۴ و عبدالحسین درویشی در عملیات کربلای ۵ راه شهادت را انتخاب کردند. از این خانواده باز هم دو جانباز و یک ایثار گر روایت گر دوران دفاع مقدس باقی ماندند تا مجموع شهید، جانباز و ایثارگر این خانواده به عدد ۱۲ برسد.

در اولین سفر رسمی مقام معظم رهبری به استان هرمزگان خانواده شهید گلزاری دیداری با ایشان داشتند و اعضاء خانواده گلزاری از شیرینی این دیدار صحبت‌های زیادی کردند و از اشک‌های شوق حاجیه صفیه گلزاری سخن‌ها راندند و این دیدار را شیرین‌ترین خاطره خود در طول زندگی دانستند.

ام‌الشهدا جزیره هرمز

فاطمه نیک در پنجم مهرماه ۱۳۰۰ در جزیره قشم از توابع استان هرمزگان دیده به جهان گشود. پدرش مؤذن مسجد بود و فاطمه در دامان خانواده‌ای معتقد و متدیّن رشد کرد و جانش با آموزه‌های دینی عجین شد؛ آن چنان که بعدها وقتی خود ازدواج کرد و مادر شد، فرزندان رشید و شجاع و باایمان را تربیت کرد و در کنار خانه‌داری به فعالیت در امور مذهبی و مبارزه با استبداد شاهنشاهی پرداخت و پس از پیروزی انقلاب و با شروع جنگ تحمیلی تک تک فرزندانش را عازم جبهه‌های جنگ کرد. صفیه گلزاری با اشاره به ایمان و شجاعت مادرش، درباره اعزام فرزندانش به جبهه گفته بود: «مادرم قلب بسیار بزرگی داشت و برای پیروزی انقلاب اسلامی در جبهه‌های حق علیه باطل از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کرد. فرزندانش را با میل خود راهی جنگ کرد و در طول جنگ چند تن از پسرانش به شهادت رسیدند و به ام‌‍‌الشهدا معروف شد. مادرم در مرداد ماه ۱۳۶۶ عازم حج ابراهیمی شد و در مراسم برائت از مشرکین سینه‌اش آماج گلوله‌های وهابیون شد و در نهم مردادماه ۱۳۶۶ در سن ۶۶ سالگی در شهر مکه مکرمه به فرزندان شهیدش پیوست.»

مادرم ارادت خاصی به حضرت فاطمه زهرا(س) داشت

صفیه گلزاری درباره ارادت مادرش به بانو حضرت فاطمه زهرا(س) گفته بود: «مادرم به حضرت فاطمه زهرا(س) ارادت خاصی داشت. نام مادرش فاطمه، نام خودش نیز فاطمه بود. برای دخترش هم همین نام را انتخاب کرد و برای نوه‌اش هم نام فاطمه را برگزید. در راه اندازی هیئت و مجالس مذهبی پیش قدم بود. برای کودکان و نوجوانان، مدرسه و مکتب‌خانه بر پا می‌کرد تا خواندن و نوشتن بیاموزند و بهتر زندگی کنند. مادرم در نقش یک مشاور می‌کوشید تا مشاجرات بین زن و شوهر ها را فیصله دهد و آنان را به کانون گرم خانواده بازگرداند. معمولا به خانه هایشان می‌رفت و با خودش شادی می‌برد. می‌گفت و می‌خندید و دو طرف را آشتی می‌داد. مردان را به غیرت و شجاعت و زنان را به حجاب و شوهر دوستی سفارش می‌کرد.»

آبان ماه ۱۴۰۱ بود. جوان ۲۱ ساله‌ای به همراه تعدادی از نیروهای بسیجی و مردمی برای آرام کردن اغتشاشات به شهرک اکباتان رفته بود، اما چند اغتشاشگر که او را بخاطر ظاهر بسیجی تا یک بن بست تعقیب کرده بودند، با چاقو و سنگ و مشت لگد به او حمله می‌کنند. بعد از شکنجه و ضرب و شتم فراوان بدن نیمه جانش را کنار ساختمانی در گذری خلوت رها می کنند. ساعتی بعد دوستان او بدن خونین را در حالی که پتویی روی آن افتاده بود، پیدا و برای درمان به بیمارستان منتقل کردند. اما شدت ضربات آنچنان زیاد بود که جوان تحمل نیاورد و «آرمان علی وردی» بعد از دو روز به شهادت رسید.

بعدها در بررسی دوربین های مشرف به محل حادثه مشخص شد ۱۵ نفر از اغتشاشگران او را دوره کرده و کتک زده و با توهین و فحاشی از شکنجه هایشان فیلم گرفته اند. همان فیلم ها هم بعدا سند رسوایی شان شد. تصاویری کوتاه از مظلومیت یک جوان که جرمش بسیجی بودنش بود و آشوبگرانی که می خواستند او به رهبر و مقدساتش توهین کند اما او نیمه جان از دردها این کار را نمی پذیرفت. یا پخش شدن این تصاویر کم کم درد کشیدن آرمان درد یک ملت شد و همه برای غربت او متأثر شدند.

چندی بعد رهبر معظم انقلاب وقتی از آن روزهای تلخ یاد کردند درباره این شهید فرمودند: «آن طلبه‌ جوان ـ طلبه‌ شهید جوان در تهران، آرمان عزیز ـ چه گناهی کرده بود؟ یک طلبه‌ جوان؛ دانشجو بوده، آمده طلبه شده؛ متدین، مؤمن، متعبد، حزب‌اللهی. [اینکه او را] شکنجه کنند، زیر شکنجه او را بکشند، جسدش را بیندازند در خیابان. اینها کارهای کوچکی است؟ اینها چه کسانی‌اند؟ باید فکر کرد. اینها چه کسانی‌اند؟ اینها بچّه‌های ما که نیستند، اینها جوان‌های ما که نیستند؛ ‌اینها چه کسانی‌اند؟ از کجا دستور می‌گیرند؟ چرا این کسانی که مدعی حقوق بشرند اینها را محکوم نکردند؟»

آرمان علی‌وردی طلبه ۲۱ساله حوزه علمیه آیت‌الله مجتهدی و بسیجی یگان امنیتی امام رضا(ع)، ساکن محله شهران تهران بود که در مأموریت‌های بسیج برای مقابله با ناآرامی‌ها و اغتشاشات حضور داشت. او روز چهارشنبه ۴ آبان ۱۴۰۱ در شهرک اکباتان بشدت مجروح و روز ششم آبان ماه به شهادت رسید. گفتگوی تسنیم با مادر شهید آرمان علی وردی در ادامه می آید:

بیش از ۸۰ نفر سال گذشته در جریان اغتشاشات به دست اغتشاشگران به شهادت رسیدند. هرچند همه این شهدا عزیز هستند اما مردم عموما اسم دو سه نفر از این شهدا بیشتر در یادهایشان مانده و با آنان به طور خاص تری ارتباط گرفته اند. یکی از آنان شهید آرمان علی وردی است. چرا اینگونه شد؟

بله دو نفر این ویژگی را دارند اول آرمان و دوم شهید روح الله عجمیان بود. به نظر من اینها همه از اخلاص شهدا بود که نحوه شهادتشان به گونه ای شد که مردم آن ها را هرگز از یاد نبرند. با شهادت امثال این جوانان واقعا دل امام زمان(عج) به درد آمد. وقتی دل امام زمان به درد آمد قطعا دل مردم هم به درد آمده و این شهدا اینگونه به دل مردم نشسته اند. مظلوم شهید شدن آرمان، غریبی اش، اخلاص و پاکی اش به دل مردم نشست.

اگر بخواهید برجسته ترین خصوصیات شهید را مثال بزنید. کدام را می گویید؟

خیلی بی ریا بود. دوست نداشت ریا در کارهایش باشد. قبل از شهادت کارهای خیری کرده بود که هیچکس نمی دانست. حتی من مادرش هم نمی دانستم. همیشه به همه کمک می کرد. در کار خیر پیش قدم بود. حتی از پول تو جیبی اش برای این امور استفاده می کرد. در امور خیریه خیلی کمک می کرد. هیچ جا جار نمی زد که در چه فعالیت هایی مشارکت دارد. اخلاص و در راه خدا کار کردن ویژگی بارزش بود. کسی که همه کارش برای خدا باشد و بی منت کار کند، خدا او را خوب می خرد.

یک سال از شهادت آرمان می گذرد و از روزهایی که اغتشاشگران بلوا راه انداختند. حالا بعد از پشت سر گذاشتن ان روزها شما حرفی با مردم دارید؟

فقط می خواستم بگویم گول این رسانه های خارجی را نخورید. خود آرمان قبل از اینکه شهید بشود وقتی تبلیغات رسانه های معاند را می دید ، می گفت رسانه های ما کم کار کرده اند. وقتی کسی نیست این جوانان را آگاه کند او این خلأ را جای دیگری جستجو می کند. رسانه های آن طرف قوی تر دارند روی بچه های ما کار می کنند. من نوعی هم صبح تا شب رسانه های آن طرف را نگاه کنم چه برداشتی می توانم از اوضاع جامعه داشته باشم.

یک بچه دهه ۸۰ چطور می خواهد بفهمد که کدام رسانه حق و حقیقت را می گوید؟ ما ضعف رسانه ای زیادی داریم. یکی از دلایلی که جوانان ما به آن سمت و سو کشیده می شوند همین است. الان طی یک سالی که از آن اغتشاشات گذشت باز اوضاع بهتر شده و رسانه بهتر به این وقایع می پردازد ولی قبلش خیلی ضعیفتر بود. بالاخره باید حقایق برای مردم روشن شود. خود آرمان همیشه می گفت رسانه مان ضعیف است.

پیش آمده که مردم به شما مراجعه کنند و نظر شما را درباره جوانانشان و اوضاع جامعه بپرسند؟

بله خیلی ها مثل شما سراغ ما آمدند. بعد از شهادت آرمان ما مرتب مراجعه مردم را داشته ایم. خیلی ها پرسیدند که چه کار کنیم جوانان مان گول این فضای اغتشاش را نخورند. می گفتند ما میخواهیم فرزندانمان مثل آرمان شود. در این یک سال هرکس خانه ما می آمد می گفت چه کار کنیم بتوانیم فرزندمان را مثل آرمان تربیت کنیم.

راهکار شما برای این افراد چه بوده است؟

من به همه می گفتم برای جوانان مان وقت بگذاریم. برای جوانان مان گوش شنوا داشته باشیم. من خودم همیشه برای آرمان اینطور بودم. وقتی از مدرسه می آمد صحبت می کردم و می گفتم چه کار کردی؟ برای من توضیح می داد و من از توضیحات و صحبت هایش می فهمیدم چه دوستانی دارد و با چه کسانی معاشرت می کند. یکسری نکات را غیرمستقیم به او می گفتم که چطور در جامعه باید حضور داشته باشد و بگردد.

والدین باید برای بچه ها وقت بگذارند و با آن ها دوست باشند. نه اینکه آخر شب یک ربع نیم ساعت فقط بپرسند امروز چه کار کردی؟ یا فقط از درسش بپرسند. جوان اگر در خانه صحبت هایش را بیان نکند و خودش را تخلیه نکند، بیرون با کسانی که او را به هر شکلی تحویل می گیرند این کار را می کند و ممکن است عده ای آنها را به راه نادرست بکشانند.

آرمان به انتخاب خودش طلبه شده بود؟

بله انتخاب خودش بود. دانشجوی مهندسی عمران بود. چند نفر از دوستان بچگی اش که با آن ها زیاد در ارتباط بود، طلبه بودند. وقتی با آنان رفت و آمد می کرد و صحبت هایشان را گوش می داد کم کم به تحصیل در حوزه علمیه رغبت پیدا کرد و به آن سمت کشیده شد. بعد به من گفت چیزی که من می خواهم را نمی توانم در دانشگاه پیدا کنم. گفت اگر راضی هستید می خواهم طلبه بشوم. ما هم نه اینکه مخالفت کنیم یا مخالف تصیمش باشیم اما به خاطر آینده شغلی اش گفتیم تو اول دانشگاه را تمام کن بعد به حوزه برو. آرمان هم گفت: «نه اگر از همین حالا به حوزه بروم، می توانم بهتر به مردم خدمت کنم.» من و پدرش هم موافقت کردیم. وقتی دیدیم خیلی خوشحال است و با شوق و ذوق این مسیر طلبگی را انتخاب کرده و می رود گفتیم چرا مانعش باشیم.

کسانی هم بوده اند که تحت تأثیر آشنایی با فضای فکری آرمان به این مسیر آمده باشند؟

بله؛ در همین یک سال خیلی ها تحت تأثیر آرمان مسیرشان تغییر کرد. خیلی ها به خاطر آرمان تشویق شدند تا بچه هایشان را به حوزه بفرستند. برای من پیام های زیادی آمد که بعد از شهادت آرمان ما رفتیم و حوزه علمیه ثبت نام کردیم. یکسری حتی می گفتند ما برای اینکار مخالف یا بلاتکلیف بودیم اما خانواده شما را که دیدیم، بعدا با رضایت کامل بچه هایمان را فرستادیم. الان گاهی از ما می پرسند که بچه ما می خواهد طلبه شود چه کار کنیم؟ من می گویم اشکالی ندارد. اگر خودشان دوست دارند. به این انتخاب احترام بگذارید. این راه هرچند سخت اما راه ائمه است. دروسی در آن خوانده می شود که ذهن را باز تر می کند.

آقا درمورد شهید علی وردی که صحبت می کردند اصطلاحی استفاده کردند و گفتند «آرمان عزیز» این اصطلاح از آن روز برای فرزند شما به یک اصطلاح رایج تبدیل شد و در ذهن ها ماند. نظر شما چه بود؟

بله؛ آرمان علاقه شدیدی به آقا داشت. آقا هم مثل یک پدر آرمان را خطاب کردند و گفتند آرمان عزیز. من خودم آن لحظه که این جملات را از ایشان شنیدم در خانه بودم و بسیار اشک ریختم. در خانه ما تا اسم آقا می آمد، آرمان می گفت جانم فدای رهبر. موقع شهادت هم از او خواسته بودند به رهبر توهین کند که گفته بود آقا نور چشم من است. من توهین نمی کنم. آرمان واقعا جانش را فدای کشور و رهبرش کرد.

آقا چهار خصوصیت از آرمان گفتند. دقیقا دست روی خصوصیت هایی گذاشتند که درمورد آرمان حقیقت داشت و مهم بود. احساس می کنم آقا با بینش کامل این حرف را زدند. واقعا آرمان پاک و حزب اللهی بود که آقا درموردش اینطور فرمودند:«متدین، مؤمن، متعبد، حزب‌اللهی...»

در دیداری که با آقا داشتید ایشان به شما مطلب خاصی گفتند؟

گفتند این جوانان افتخار کشور ما هستند. جلوتر از ما و الگوی کشور هستند. ما افتخار می کنیم و شما هم باید به این جوانان افتخار کنید.

منبع:تسنیم